 Wysłany: Wto 1:23, 15 Sty 2008 Temat postu: |
|
| ta afera korupcyjna 2 lata temu dodala im skrzydel; raz wygrali lige chca nastepnego zwyciestwa i chyba nic im w tym nie przeszkodzi co mozna wywnioskowac z tego ze glownym ich rywalem jest AS Roma; ostatnio spisuja sie bardzo dobrze i w serie a i w champions league; to ich zlote lata; | |
| Wysłany: Pon 20:35, 14 Sty 2008 Temat postu: |
|
| Nom Inter to wspaniały klub i wydaje mi się że sięgnie znów po tytuł dlatego bo ma dobrych piłkarzy i cały czas dysponuje dobra forma | |
| Wysłany: Nie 15:48, 13 Sty 2008 Temat postu: |
|
| Inter pewnie będzie zmierzał po tytuł . i dobrze | |
| Wysłany: Sob 16:02, 12 Sty 2008 Temat postu: |
|
| Inter został założony dokładnie 9 marca 1908 roku przez grupę działaczy innego zespołu z Mediolanu – "Milan Cricket and Football Club", dzisiaj zwanego A.C. Milan. Tego dnia kilku włoskich i szwajcarskich przedstawicieli tej drużyny postanowiło podczas spotkania w restauracji zbuntować się przeciwko dominacji Włochów w ich zespole i złamać tą zasadę zakładając nowy, własny zespół, który nazwali Internazionale (tłum. - międzynarodowy). Głównym założeniem nowo powstałej drużyny od początku jej istnienia była otwartość dla zagranicznych piłkarzy, którzy praktycznie każdego roku znajdowali się w kadrze Interu. Pierwszym przydomkiem drużyny założonej w 1908 roku w mediolańskim dialekcie był "La Beneamata" – "umiłowany".
Najbardziej aktywnym malarzem w przygotowywaniu pierwszego herbu Interu był Giorgio Muggiani, który wykonał okrągły symbol klubu składający się z dwóch kół – niebieskiego, a w nim czarnego, obydwa kolory otoczone były barwą złotą. W środku także na złotym tle znajdowały się białe litery – IFCM, co znaczyło International Football Club Milan (Międzynarodowy Piłkarski Zespół Mediolan). "Poniżej wymienieni gentelmani zebrali się dzisiejszego popołudnia w celu założenia nowego klubu. Na spotkaniu obecni byli: G. Muggiani, Bossarda, Lany, Bertoloni, De Olma, Hintermann Enrico, Hintermann Arturo, Hintermann Carlo, Dell'Oro Pietro, Rietmann Ugo, Hans, Voelkel, Maner Wipf, Ardussi Carlo. Po zakończeniu krótkiej dyskusji na temat nowej drużyny Muggiani zaproponował skład tymczasowego zarządu klubowego, jaki miał rozpocząć swoją działalność na pierwszym posiedzeniu, które było zaplanowane na środę 11 marca. Zdecydowano się jednak odłożyć wybór prezydenta i vice-prezydenta. Propozycja tymczasowego zarządu wyglądała następująco: G. Muggiani – sekretarz; De Olma – dyrektor ds. finansów; Rietmann Hans – ekonomik. Doradcami zostali Dell'Oro Pietro i Paramithiotti. Muggiani zaproponował także nazwisko honorowego członka zarządu – Bosisio, sekretarza Włoskiej Federacji Piłkarskiej. Członkowie spotkania zaakceptowali wybór zarządu tymczasowego, a za oficjalną nazwę klubu przyjęto Foot-Ball Club Internazionale Milano. Spotkanie zostało zakończone około godziny 23.30." [1] Początkowo nowy klub miał nosić nazwę "Milano", jednak ze względu na znaczące podobieństwo do nazwy już istniejącego Milanu działacze zdecydowali się nadać swojemu zespołowi nazwę zgodną z programem działania polegającym na otwartości do piłkarzy zagranicznych – Internazionale. Pierwszym prezydentem Interu został Giovanni Paramithiotti, podczas gdy na trenera wybrano Virgillia Fossatiego – kapitana drużyny, który zginął kilka lat później podczas I wojny światowej. Pierwszym kapitanem zespołu został szwajcarski piłkarz Hernst Manktl. Ambrosiana (1910-1961) [edytuj] Drużyna Interu pod wodzą Virgillia Fossatiego (zmarłego w trakcie I wojnie światowej) zdobyła swoje pierwsze mistrzostwo Włoch już w dwulecie swego istnienia (1910), a drugie dopiero 10 lat później (w 1920 roku). Po upłynięciu kolejnych dziesięciu lat, czyli w 1930 roku, Inter zmienił swoją nazwę na Ambrosiana. Zmieniony został także herb: wprowadzone zmiany zostały zarejestrowane przez Unię Sportu w Mediolanie (Milanese Unione Sportiva). Herb został zmieniony na czerwony krzyż na białym tle. Zmieniło to całkowicie wizerunek Mediolańczyków. Mimo wszystko z tą zmianą nie pogodzili się kibice Nerazzurrich, na trybunach nadal dominowały niebieske oraz czarne barwy. Na stadionie rozglegały się okrzyki Forza Inter. W 1932 roku klub dostał pozwolenie na używanie nazwy Ambrosiana – Inter. Jednocześnie w tym samym roku zawodnicy Interu zdobyli trzecie mistrzostwo Włoch. Kolejne mistrzostwo padło łupem Nerazzurrich 6 lat później (w 1938 roku), a w następnym roku piłkarze i kibice Interu mogli świętować pierwsze zwycięstwo w Pucharze Włoch. Bohaterem Interu był wtedy Giuseppe Meazza, który oprócz tych sukcesów z Interem, w dużym stopniu przyczynił się także do dwóch mistrzostw świata dla reprezentacji Włoch. W 1940 roku Nerazzurri zdobyli piąte mistrzostwo kraju w swojej historii. Od lipca 1942 roku, klubem zarządzał Carlo Masseroni i w tym samym roku przywrócono klubowi poprzednią nazwę – Internazionale, a trzy lata później (1945) kibice używali już potocznej nazwy klubu – Inter. Pierwsza połowa lat pięćdziesiątych stała pod znakiem takich gwiazd jak Armano i Benito "Veleno" Lorenzi, jako Duńskich Wilków, Szweda "Nack" Skoglunda, Węgra bez obywatelstwa – Nyersa. Wspaniały napastnik i niepokonany bramkarz Giorgio Ghezzi zwany "Kamikaze" i surowe szkolenie pod okiem Alfredo Foniego dało Interowi szóste mistrzostwo kraju w 1953 roku, a siódme rok później (1954). Pomimo zmian nazwy i herbu klubów Inter nadal był silnym zespołem. Z tamtych lat kibice zapamiętali szczególnie Giuseppe Meazzę, który zdobył dla Interu 224 bramki ze wszystkich 248 w swojej karierze. Pod koniec sezonu 2006/2007 postanowiono uczcić czasy Ambrosiany i na stulecie zarząd klubu postanowił o tymczasowej zmianie koszulki wyjazdowej na białą z czerwonym krzyżem. Era Interu i okres po (1962-2005) [edytuj] W sezonie 1962/1963 niebiesko-czarni rozpoczęli swoją wielką erę (Erę Interu). Menedżerem Nerazzurich był Angelo Moratti, trenerem Helenio Herrera, a w pierwszej linii niezapomniani: Sarti, Burgnich, Facchetti, Bedin, Guarneri, Picchi, Jair, Mazzola, Milani (Domenghini), Suarez, Corso. Zdobycie pierwszego miejsca w lidze oznaczało ósme z kolei mistrzostwo kraju. W 1964 roku Inter wygrał z Realem Madryt 3:1 i zdobył swój pierwszy Puchar Mistrzów. Jakkolwiek dziesięć dni później Bologna wygrała rozgrywki play-off i uzyskała mistrzostwo kraju, od teraz Inter zostaje nieugięty. Mecz play-off o puchar Interkontynentalny w Madrycie został rozegrany w ulewnym deszczu. Inter grał przeciwko Club Atlético Independiente i wygrał w Argentynie 1:0 i na San Siro 2:0. Po regulaminowym czasie Mario Corso przesądził o wyniku spotkania, oczywiście strzelając lewą nogą. Milani, Facchetti i Domenighini unieśli do góry puchar w tryumfie. Włochy mogły czekać, ale nie za długo. W sezonie 1964/1965 Mediolańczycy zdobyli po raz dziewiąty mistrzostwo kraju, dokładnie tak samo jak rok wcześniej wygrywając finał Pucharu Mistrzów dziesięć dni przed końcem ligi krajowej. Po wyeliminowaniu drużyny Liverpoolu wynikiem 3:1 uzyskanym przez Corso, Peir i Facchettiego, w półfinale, w Mediolanie, przy wielkim i pasjonującym wsparciu widzów stadionu San Siro, Inter wyeliminował Benfikę golem autorstwa Jair. Ale chciał więcej: kolejny raz Club Atlético Independiente przegrała decydujący mecz i drugi raz Puchar Interkontynentalny należał do czarno-niebieskich. Dziesiąte mistrzostwo Włoch zostało zdobyte przez kapitana Picchi. Trener Helenio Herrera najpierw został zmieniony przez Foniego, następnie przez Heriberto Herrera, aż wreszcie przez Giovanni Invernizziego. W sezonie 1970/1971 Inter sięgnął po jedenaste mistrzostwo kraju. Sezon 1979/1980 przyniósł dwunaste mistrzostwo kraju. Trenerem był wtedy Bersellini. Fraizzoli zakończył karierę po wielkim sukcesie, jakim było zdobycie Pucharu Włoch. Sezon 1988/89 upłynął pod znakiem niemieckich graczy (w międzyczasie do klubu przyłączyli się Matthaeus i Brehme) wraz z piłkarzami takimi jak: Zenga, Bergomi, Ferri, G. Baresi, A. Bianchi, Berti i Diaz. Interowi udało się zdobyć 58 punktów w 34 meczach - był to rekord w historii Mistrzostw Włoch. 22 maja 1991 roku i dokładnie 26 lat po międzynarodowych sukcesach drużyny, Inter podbił Europę, pokonując drużynę z Rzymu w Pucharze UEFA. W 1994 roku następne osiągnął zwycięstwo w Pucharze UEFA. Grał wtedy z klubem Casino Salzburg, który pokonał 1:0, najpierw we Wiedniu, dzięki bramce Berti, a później jeszcze raz na Stadionie Giuseppe Meazzy dzięki bramce Jonk. Ronaldo był pierwszym graczem Interu, który został nagrodzony tytułem "Fifa World Player". Pod koniec sezonu Inter przegrał walkę o Mistrzostwo Włoch, po skandalicznym meczu z Juventusem Turyn, ale mimo to wygrali z Lazio 3:0 w Paryżu i dzięki temu zdobyli trzeci Puchar UEFA. Kilka miesięcy później w tym samym mieście, francuski gracz Interu Djorkaeff wygrał w Mistrzostwach Świata z brazylijczykiem - Ronaldo. Afera Calciopoli i obchody stulecia klubu (2006-2008) [edytuj] W 2006 roku Nerazzuri zdobyli swoje 14 Scudetto. Mimo tego że zakończyli rozgrywki w Serie A na trzecim miejscu to w wyniku Afery Calciopoli Juventus i Milan zostały zdyskwalifikowane (Juventus nawet został zesłany do Serie B) i tytuł trafił do Interu. Inter zwyciężył także po raz drugi z rzędu w Pucharze Włoch po zwycięstwie w dwumeczu nad tym samym zespołem, co rok temu - AS Romą. Inter w sezonie 2006/2007 (rok po aferze) wygrywał prawie wszystkie mecze na drodze do kolejnego mistrzostwa Włoch (już piętnastego), ustanawiając nowy rekord Europy zwycięstw z rzędu w lidze i na dodatek bez straty bramki awansował do finału Pucharu Włoch, w którym spotkał się po raz trzeci z rzędu z Romą. W pierwszym meczu Mediolańczycy przegrali 6:2. W drugim spotkaniu, co prawda, wygrali 2:1, lecz to nie wystarczyło na odrobienie strat z pierwszego spotkania i to Roma, tym razem zdobyła Puchar Włoch. W 22. kolejce Serie A, nadzwyczajny komisarz Włoskiej Federacji Piłkarskiej Luca Pancalli zawiesił wszystkie mecze Serie A, co przerwało rozgrywki we włoskiej lidze. Powodem tej decyzji były bójki kibiców Catani i US Palermo. Po tygodniu przerwy, rozgrywki Serie A wróciły, a Inter przerwał swoją passe dopiero po 17. zwycięstwach z rzędu, remisując 1:1 z Udinese. W Lidze Mistrzów Inter trafił do grupy razem z Bayernem Monachium, Sportingiem Lizbona i Spartakiem Moskwa. Mediolańczycy wyszli z tej grupy na drugiej pozycji. W losowaniu Nerazzurri trafili na Valencię. W pierwszym meczu było 2:2, a drugi mecz został rozegrany 6 marca 2007 roku. W tym spotkaniu padł wynik bezbramkowy, co przesądziło o odpadnięciu Interu z rozgrywek o Ligę Mistrzów. W Derbach Mediolanu w tym sezonie dwa razy zwyciężył Inter (4:3 i 2:1). Na pięć kolejek przed końcem po meczu ze Sieną piłkarze i kibice mediolańskiego klubu mogli świętować 15. Scudetto. |
|
| Wysłany: Czw 15:07, 20 Gru 2007 Temat postu: Inter Mediolan |
|
| Piszcie wszystko co wiecie o Interze! | |